بعضی فیلم‌ها فقط برای سرگرمی ساخته نمی‌شن. انگار قراره در دل آدم بشینن، تکونش بدن، و یه چیزی از درونش بیرون بکشن—حسی، خاطره‌ای یا شاید تصویری از خودش. «صبحانه در تیفانی» دقیقاً همین کار رو می‌کنه. شخصیت هالی گولایتلی با اون لباس مشکی معروفش، گربه بی‌نام، نگاه‌های خیره به ویترین تیفانی، و لبخندی که پشتش یه دنیا حرف ناگفته هست، انگار تکه‌ای از ما رو نشون می‌ده. اون بخشی از وجودمون که گاهی دوست داره فرار کنه، گاهی دنبال تعلق می‌گرده، گاهی بی‌خیاله و گاهی شدیداً دل‌بسته.
هالی آدمیه که توی ظاهرش آزادی دیده می‌شه، ولی درونش پر از ترس و دلتنگیه. مثل خیلی‌هامون که بیرون قوی به نظر می‌رسیم، ولی توی خلوت خودمون، دنبال یه نقطه‌ی امنیم، دنبال کسی که واقعاً ما رو بفهمه. این فیلم یادمون می‌ندازه که هر آدمی یه داستان پشت خودش داره، حتی اگه هیچ‌وقت گفته نشده باشه. ترانه «Moon River» که توی فیلم پخش می‌شه، یه جور زمزمه‌ی درونیه—از رؤیاهایی که هنوز نرسیدیم بهشون، از احساس‌هایی که شاید سال‌ها پنهون موندن. انگار این آهنگ نه‌فقط هالی، بلکه ما رو هم صدا می‌زنه.
ترومن کاپوتی. اون کسی بود که تونست با ظرافت، شخصیتی بسازه که واقعی‌تر از خیلی آدم‌های دوروبرمون باشه. خودش هم زندگی پیچیده‌ای داشت—پر از تنهایی، درگیری‌های درونی، و تجربه‌هایی که از دل‌شون، هالی بیرون اومد. گفته می‌شه شخصیت هالی ترکیبی از زن‌هایی بود که کاپوتی می‌شناخت؛ زن‌هایی آزاد، پررمز، شکننده، و در عین حال دوست‌داشتنی. این یعنی هالی فقط زاده‌ی خیال نیست، زاده‌ی تجربه‌ی زندگیه.
کاپوتی با این داستان، نه‌فقط قصه‌ای زیبا نوشت، بلکه بخشی از خودش رو روی کاغذ آورد. طوری که آدم احساس می‌کنه هالی، نه یه شخصیت داستانی، که یه انسان واقعی با قلب و خیال و ترس و امیدی شبیه خود ماست.